sad sad luna

İstanbul'da yaşamaya başladığım ilk zamanlarda.. Tünel civarı bu kadar popüler değil iken.. kapalı bir İstanbul gününde, yaptığım uzun yürüşüşlerden birinde, kapısının önünden geçtiğim bir barda, Dave Matthews Band çalıyordu.. hiç alışık olmadığım bir şeydi.. girip bir bakmak istedim.. loş ışığında güzel müzikler eşliğinde ve Hocaoğlunun az kavrulmuş fıstıklarıyla kitap okuyabileceğim tek yer oldu kısa zamanda.. uzun süre herkesten sakladım.. ta ki sağlam arkadaşlıklar kurana kadar.. sonraları.. geçtiğimiz haftaya kadar, gittiğimiz tek adres oldu neredeyse.. uzun Eminönü yürüyüşlerimden sonra, Tünel'den Taksime çıkıp, bir bira ya da kahve içtiğim.. zamanla çalışanları da en çok sevdiğim arkadaşlarımla değişen, sadece bir bar değil de.. dertleştiğim, kafamı dağattığım, konuşup eğlendiğim tek sıcak mekan.. öyle ki.. canım sahibi, yeni açtığı yerinde sevgilimle benim düğünümü bile yaptı bundan yaklaşık 2 buçuk sene önce.. İstanbul'a ait en güzel anıların olduğu yer.. nefesim boğazıma düğümlendiğinde ayaklarımın beni götürdüğü tek yer.. kendimi müşteri değil de ordaki birçok kişi gibi oradaki bir bardak ya da küllük kadar oraya ait hissettiğim tek yer..

şimdi bu kadar insan bir daha nasıl, nerde bir araya gelirbilemiyorum.. ismini hiç öğrenmediğim ama göre göre "tanış" olduğum bir çok kişiyle bir daha nerelerede karşılaşırız onu da bilemem..ama ne yazık ki artık Sokak Kahvesi kapandı.. arka arkaya okadar güzel şarkıyı seçip çalacak bir DJ de yok.. kahve ve bira ısmarlayacak arkadaşlar da..

bu sabah Momo'dan haberi aldığımda kendimi biraz boşlukta hissettim..

bana ait ve çok sevdiğim birşey elimden alınmış gibi..