öğle yemeği üstü espressosunun derdinde iken hızlanan yağmurla şekerden olduklarından eriyeceklerini düşünen arkadaşlarımla gittiğimiz kahveciden çıkarken hızlanıveren yağmur belki biraz azalır umuduyla kahvecinin önünde otururken düşünüyordum.. bir yandan öğleden sonra mesaisine geç kalmak için azıcık yağan yağmurun bile yettiğini ama bunu kendi kendime çoğu zaman beceremdiğimi.. yani çıkıp gidemediğimi.. sorumluluklarıma (kendi sınırlarımda) bağlı olmaya devam ettiğimi ama işte birazcık yağmurun.. yani aslında tek gerçek olanın.. hayatın nasıl mani olduğunu düşünürken.. bir yandan da daha 68'li olmasına rağmen, keyfi ve neşesi yerindeyken bir sabah vakti kalp krizi geçiriveren arkadaşımı düşünüyordum..
hayat zor mu sahiden..
o bankta otururken sanki değil gibiydi..
hayat zor..
çünkü çok hızlı geçip gidiyor..
benim ise çok az zamanım kaldı sanki..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder