normalde gitmeden önce de bir iki satır yazardım ama her zamanki gibi işlerimi son günlere bıraktığım için biraz apar topar oldu gidişim.. hoş, söyleyecek birkaç kelimem olsaydı, illa girer karalardım ama olmadı işte..
bugün bugüne ait bir yazı değil de tatildeyken bir sabah karaladığım birşeyleri aktaracağım.. o sabah şimdi tarif edemeyeceğim bir ruh halindeydim sanırım, günlerden hangisinde olduğumuzu bile ancak parmak hesabıyla bulabilmiştim ve bu beni çok keyiflendirmişti.. tam emin olmamakla beraber sanırım ayın 10′uydu.. yer Kabak Koyu – Reflections Camp verandası.. saat sabahın körü.. cırcır böcekleri mesaide..
-bulunduğum yer için tarih “yeniay”.. bunun benim diğer hayatımda ne anlamı var bilmiyorum ama şuan bulunduğum yer için “çok yıldız” demek..
bu sabah burda uyanıp da biraz vakit geçirdikten sonra içime sebepsiz bir umut geldi çöreklendi.. yüreğim göğüs boşluğumdan büyükmüş gibi ama hüzünsüz.. unuttuğum şeyleri hatırladım ve kendimi yenilmez hissettim tüm yaşama karşı.. yaşadığımız hayatın aslında başka bir hayatta yaptıklarımızın cezası olarak bize verilen cehennem olduğu yönündeki tez bir kez daha anlam kazandı..
(kağıt kalemi elime alıp yazmayalı ne kadar zaman oldu acaba?)
neden buraya geldiğimde birçok şey anlamını yitirip yepyeni şeyler anlam kazanıyor acaba?
(güneş ısıtmaya başladı, bulunduğum yere kadar gelmeden kahvemi bitirmem lazım ki sıcaktan ter dökmeye erkenden başlamayayım..)
bu sabah kahvaltı edip ekmeği koklarken birçok şey gözlerimde ufalanıp gitti.. hayatımda yediğim hiçbir şeyin gerçekten karnımı doyurmadığını farkettim.. bütün o para ödediğimiz süslü şeyler.. kahvaltımı biraz ekmek, biraz domates ve zeytinle yaptım.. yeniden ekmek yapmaya başlamam lazım.. sanırım o beni doyurabilir..
biri Vivaldi çalıyor sabah sabah.. Vivaldi elinde olsa dalga ve cırcır böceği sesi de ekler miydi acaba müziğine.. böylesi çok hoş oldu çünkü..
bu sabah şöyle birşey geçti aklımdan, dün geceki bir konuşma üzerine.. burda beş ay kalmak istediğimden bahsediyordum dün gece.. mayıstan eylüle.. anlatırken düşündüğüm mevsimlerin değişimini izlemekti..
çocuklar gibi ama bu gözlerle ilk kez.. Chris beş aylık bungalovu kaça kiralar acaba diye bir geyiğe varmıştı muhabbet.. sevgilim “beş ay çok uzun bir süre biliyorsun değil mi?” dedi.. aklıma ilk gelen beş ayda mevsimlerin nasıl değiştiğinden ziyade benim nasıl değişeceğimdi.. tamamen farklı bir insan.. bu sabah bunları düşünürden de farklı bir şey geldi aklıma.. tabii ki kaldığım yerin parasını ödeyebilirim ama burada kalmak ve başka biri olmak için sadece para ödemem tüm bu toprağa, havaya ve suya haksızlık olur ve belki de beni kabul etmek istemezler.. onlar için de birşeyler yapmalı ve minnetimi göstermeliyim.. bu düşünce gözlerimin dolmasına yetti de arttı bile.. tüm bu yazdıklarımı bir hafta sonra okuyunca aklımı kaçırmış gibi mi hissedeceğim (!) acaba? ama şimdi, şuan o kadar büyük ve gerçek ki bu his.. insanların doğada yaşayıp totemlere tapmaması mucize gibi birşey sanırım..
gün geçtikçe insanın bağımlı olduğu eşyalara ihtiyacı o kadar büyük bir hızla artıyor ki insan gerçekten bir yalanı yaşamanın çaresizliğiyle parçalara bölünüyor.. herşeyi çok basite indirgiyorum, aynasız yaşayabileceğinizi düşünür müydünüz? insanların sizi o gün nasıl göründüğünü bilmeden.. ben buradan ayrılıp da bir aynayla karşılaştığımda şaşkına dönüyorum çoğu zaman.. insan kendi sandığına bu kadar mı yabancılaşır? aynasız olmak insanı “rol”den bu kadar mı çabuk uzaklaştırır? ne kadar acınacak halde olduğumu anlamak şakaklarımın uyuşmasına sebep oluyor.. gözlerim dolu dolu.. bu yazı ben ağlamadan bitse bari.. insan ağaçlara ve denize bakarak kendini görebiliyor.. gerçekten kendini.. sonra herşey bütünlüğünü yitiriyor, beş dakika önce denizi izlerken sonrasında bir bitkinin yeni sürgününe takılıyor gözlerim..
yeterince uzun süre bakarsam nasıl büyüdüğünü görebileceğimi biliyorum.. tüm bu şeylerin bir arada varolabilmesi ama bizim onların arasında varolamamamız hatta kendi aramızda bile varolamamamız ne kadar acı değil mi?
denizin enginliği yanında bir bitkinin tomurcuklanması daha büyük bir mucize gibi geliyor şimdi.. mucizelerin bir açıklaması, “neden”lerin bir cevabı var mı bilmiyorum ama öğrenme ihtimaline (bu ihtimal ne kadar küçük olursa olsun) bile razıyım ben.. yeter ki minnetle kurban edeceğim herşeyi alsın benden ve bana bilmediğim (çok az, minicik de olsa) fazlasını versin.. öğrenmeme izin versin..
güneş yavaş yavaş yakmaya başladı.. üçüncü kahve bitmeyecek galiba..
bu arada Vivaldi’yi herkes sever heralde.. sevmeyen var mı ki? -
